3 dagen solo

Door Helene Baarda

Vision Quest

Terug van een Vision Quest. Voor het eerst in mijn leven heb ik mij durven onderdompelen in deze ervaring. Waarbij je 3 dagen en 3 nachten onder een tarp slaapt midden in de natuur. Een solo zonder eten. Ik speelde al langere tijd met het idee en wist ineens dat het er nu tijd voor was. Niet omdat er grote ‘issues’ te onderzoeken waren, maar wel om de verbinding met de natuur en alles wat leeft nog krachtiger te ervaren. Een ook wel om daarmee mijn eigen werk met natuur retraites verder te verdiepen. 

Of all places

Na een voorbereidingdag met prachtige oefeningen gaan we dan ‘eindelijk’ de natuur in. Gewoon, of all places, bij Kollumerpomp. Nee, daar had ik ook nog nooit van gehoord, maar wat een prachtig ruig gebied vlak bij het Lauwersmeer!  

Daar sta je dan met je tarp

Met wat zeilen van boten op grote afstand sta je daar dan ineens met je tarp en je rugzak. En veel succes verder! Eerst ga ik maar eens genieten van het rietland, de wolken, de mooie bomen om mij heen, op de door mij gekozen plek. Ik heb immers nog 3 dagen tijd om de tarp op te zetten, haha. Die nacht slaap ik heerlijk en voel me fijn en vrij zo in de natuur. Ik vind mezelf best stoer dat ik dit durf, en de verwachte gedachten over ‘enge mannen in het bos’ zijn er tot mijn verrassing niet. Wel komen er in gedachten zakken chips en gevulde koeken voorbij. Veel lekkere trek, gelukkig heb ik geen honger. 

Mooie inzichten

De eerste dag geniet ik van de afwisseling van wolken, zon en wind en naakt zonnen. Ik mijmer, ik kijk, ik voel en doe mooie inzichten op. Weet weer wat echt belangrijk voor me is. Ik stel vragen aan bloemen en aan bomen. Niet dat ik denk dat zij het zelf zijn die letterlijk antwoord geven. Of misschien wel, zeg nooit nooit. In elk geval krijg ik ongefilterde zuivere antwoorden uit mijn eigen hart terug. Antwoorden waar geen mening of oordeel in zit. Sommige antwoorden zijn ronduit verrassend en ik weet direct dat ze waar voor mij zijn. Ik voel waar ik plek mag innemen en hoe dat te doen.

Struggles

De tweede dag is vrij zwaar. Ik ben wiebelig en slap alsof ik uit het uitzieken ben. Mijn humeur gaat op en neer. Ik heb veel lol met mijzelf. Om de thijm-deo uit de natuur en hoe aantrekkelijk mij dat moet maken. En ben ook wat labiel. Ik scheld op de muggen die steeds opnieuw een aanval doen op mijn gezicht. Ik verveel mij niet, maar denk veel aan andere leukere dingen om te doen. Andere dingen dan jas aan jas uit, af en aan schuilen voor regen. Soms ben ik er even klaar mee. Na wat boze tranen knap ik meteen op en kan weer genieten van de prachtplek. Hoe fijn is het niets nodig te hebben, alleen maar hier te hoeven zijn.

 “Ik speelde al langere tijd met het idee en wist ineens dat het er nu tijd voor was. Niet omdat er grote ‘issues’ te onderzoeken waren, maar wel om de verbinding met de natuur en alles wat leeft nog krachtiger te ervaren.”

Terug naar het basiskamp

En ineens is het bijna zo ver. Heb ik hier echt 3 dagen en 3 nachten gezeten zonder eten, zonder verdere afleiding? Op mijn 2,5 vierkante meter?  Het lijkt ineens snel om gegaan. Ik voel mij die laatste ochtend fit en energiek. Fijn om straks weer te eten, maar mocht het nog wat duren, ook goed.

Terug in het basiskamp is het heel fijn de anderen weer te zien. De anderen die om mij heen waren in het veld en bij mij waren, ook al kon ik ze niet zien. Het voelt echt dat we dit samen geklaard hebben. Ik vind ons stoer. We eten de meest heerlijke linzensoep ooit, en delen in talking-stick rondes ervaringen. Hoe waardevol, hoe dierbaar, hoe verbindend. Dat je mag delen met elkaar in zo’n intimiteit. We doen nog een paar fijne afrondende oefeningen en dan is het tijd om te gaan. Met veel verlangen mijn dierbaren weer te zien en de wens nog lang na te genieten van deze heftige, maar niet-te-missen ervaring.