Lichter leven

Miriam Lancewood is geboren in de achterhoek, maar verliet Nederland toen ze 21 was. Na jaren reizen kwam ze uiteindelijk Peter tegen in India. Samen reisden ze naar zijn Nieuw Zeeland. Miriam ging aan het werk als gymdocent, maar gaf na een jaar haar baan op en vertrok met Peter de wildernis in (2010). Ze leefden 7 jaar van jagen en verzamelen. Sinds 2017 lopen ze met een rugzak en tent door Europa.

Ooit las ik een een National Geographic over een oude Inuit, die tegen haar klein kinderen had gezegd: Als je iets nodig hebt, kom naar mij toe. En dan vertel ik je hoe je zonder dat kan leven.

Voordat ik mijn baan in het onderwijs op gaf, had ik dozen met spullen. Ik dacht bij mezelf: stel dat het huis per ongeluk in de fik vliegt; weet ik dan wat ik kwijt ben? Ik bestefte dat ik niet eens wist wat ik allemaal bezat, laat staan dat ik het zou missen. Toen we in 2010 besloten in de wildernis te gaan leven, werd het tijd om alles weg te doen, behalve het hoognodige.

In onze rugzakken hadden we uiteindelijk de volgende spullen: de tent, matjes en slaapzakken. Toilet artikelen waren zeep, tandenborstel en tandpasta. Om te jagen had ik eerst een pijl en boog (na 2 jaar ben ik over geschakeld op een geweer en kogels). Om te koken hadden we een pan en koekepan (wat ook mijn bord ging worden), een lepel en een zakmes om de dieren mee te villen.

Qua kleren had ik bedacht dat als het veschrikkelijk koud is, trek ik alles over elkaar aan, en dan moet er niks overblijven. Verder hadden we nog een kompas, naald en draad en een EHBO doos. Ik vond weinig spullen erg overzichtelijk.

Wat is het effect van leven met het ‘bare-minimum’? Ik ontdekte dat bezittingen een soort plekje in je hoofd in beslag nemen. Op den duur zit je hoofd er vol mee. Je moet altijd herinneren waar je auto en je auto-sleutels zijn, je smartphone, je laptop of computer. Je moet ervoor zorgen dat het niet nat wordt, dat het niet stuk gaat, of de batterijen leeg zijn etc. etc. Het is een kwestie van tijd, voordat er weer iets kapot gaat…

Toen ik werkzaam was als docent, dacht ik: waarom zou ik elke dag gaan werken in deze snert-baan om al deze dingen te betalen, terwijl ik al die dure spullen niet eens nodig heb? Want ik dacht: we hebben maar een leven, waar van de kostbare minuten weg tikken…

Het voelde voor mij enorm bevrijdend om juist niet al deze bezittingen te hebben. Het luchte op. Mijn hoofd werd er lichter van. En in ons geval: onze rugzak werd letterlijk lichter. Als je je huis op je rug draagt, denk je wel drie keer na, voor je iets koopt dat weinig functie heft. Maar ook als je niet de wereld rond loopt, kan ik iedereen van harte aanraden om meer weg te geven, en minder te bezitten – en zodoende lichter te leven. Het scheelt een hoop kop-zorgen. 

“Ik ontdekte dat bezittingen een soort plekje in je hoofd in beslag nemen. Op den duur zit je hoofd er vol mee.”

Nieuwsgierig naar het complete verhaal van Miriam? Bekijk de video.

Lees meer: Miriam Lancewood – Mijn leven in de wildernis, KOSMOS UITGEVERIJEN 2017. Gezien bij Floortje Dessing naar het einde van de wereld (nu op youtube).