Mijn Sahara Quest

Door Angie Vanloffelt, alias Aziza (haar naam in de Sahara)

Een reis die draaide rond een queeste, een zoektocht. Iedereen werd vrij gelaten om dit voor zichzelf in te vullen, maar anderzijds liet de voorbereiding ons ook toe te ontdekken waar we naar op zoek waren, als we dat nog niet wisten. Ik was één van die mensen: niet echt op zoek naar iets, maar wel heel nieuwsgierig wat drie dagen vasten en alleen-zijn met me zou doen. Vooral dat laatste leek me moeilijk, ik ben namelijk iemand die heel graag praat. Of dat dacht ik alleszins over mezelf. Maar gaandeweg ontdekte ik al tijdens de voorbereidende dagen dat stilte me goed deed.

We waren op de solo Quest voorbereid met meditaties, yogalessen en enkele survival tips, maar niets kan je tevoren laten voelen hoe het is om drie dagen alleen te zijn in en mét de natuur. Dat laatste voorzetsel gebruik ik doelbewust, want de natuur is je enige metgezel en dat voelde verdomd goed, zelfs beter dan ik had verwacht. 

“De natuur is je enige metgezel en dat voelde verdomd goed, zelfs beter dan ik had verwacht.”

De avond dat we onze eigen zandduin mochten zoeken en daar werden achtergelaten, voelde ik me plots uitgelaten als een klein kind. De omgeving was zo mooi dat ik de duinen rondom me meteen wou verkennen.

De eerste dag voelde ik me wat zwak door het vasten en heb ik vooral rondgekeken. Naar de oneindig lijkende natuur, de prachtige zandduinen overal rondom je, de vlaktes en de bergen verderop. Een uitgebreid gevoel van ruimte en rust. Meestal was het muisstil. Je hoorde alleen jezelf en de wind. Het voelde al snel natuurlijk aan om met het ritme van de zon mee te leven, te kijken waar ze aan de hemel stond om een idee van tijd en windrichting te hebben. Maar tijd bestond er niet echt. Er was alleen het gevoel van ochtend, dat iets ceremonieel kreeg door de zon te zien opgaan en te zien hoe alles opwarmt en tot leven komt. En het gevoel van avond, als alle vliegen verdwijnen en je mee kon voelen hoe de natuur in slaap viel. Om dan zachtjes in te dommelen terwijl je naar de (vallende) sterren kijkt. De volgende ochtend ontdek je de sporen van een gazelle naast je en bemerk je een paar kevers onder je tarp. De verrassingen van de natuur…

“Je denkt voor de Quest begint dat je je gaat vervelen, maar het tegendeel is waar. De natuur geeft je zoveel kleine prikkels dat je tijd tekort hebt.”

Ik stond op vol energie. Ik dacht nog wel af en toe aan eten, maar echt honger had ik niet meer. Ik genoot ten volle van de Sahara en voelde me er even thuis als een dromedaris. Ik wou wandelen en heb nog nooit zo van wandelen op zich genoten. Ik kon niet stoppen tot de zon bijna terug onderging. Je denkt voor de Quest begint dat je je gaat vervelen, maar het tegendeel is waar. De natuur geeft je zoveel kleine prikkels dat je tijd tekort hebt.

De derde ochtend heb ik nog genoten van het uitzicht op een van de mooiste duinen. En toen was het afgelopen, langzaam werden we terug naar het basiskamp begeleid. Stapvoets terug de bewoonde wereld in.

Ik heb veel ontdekt, niet alleen over mezelf, maar ook over het leven hier. Hoe blind mensen zijn voor de schoonheid van de natuur, die nochtans overal rondom ons is. Hoeveel respect je krijgt voor de zon, de maan en de sterren als je er elke dag onder leeft. Hoe vervreemd we hier zijn van het samenleven met de natuur. Die vervreemding was al meteen voelbaar op de luchthaven: terug in de beschaving. Waar een zestienjarige haar dag laat verpesten door een scheurtje in haar broek. Haar moeder kreunt en zucht omwille van het lange wachten en vader kan het niet laten om luid aan iemand te vertellen dat hij elke dag is gaan golfen. Het contrast met het woestijnleven kon niet groter zijn.

Ik houd me vast aan mijn mooie herinneringen. Een rijkdom die ik niet zal krijgen door schadeclaims in te dienen bij reisbureaus, omdat mijn broek tijdens een uitstap scheurde. Een geluk dat je niet zal voelen door elke dag tegen een golfballetje te slaan, in de eerste plaats om ermee te kunnen pronken. En wat wachten betreft, het leven is te kostbaar om je daarin op te jagen. In de woestijn leer je hoe je elke minuut van je leven kan genieten, want er zijn zoveel kleine dingen de moeite waard, als je ze tenminste wil zien.

En zo blijf ik nagenieten van elke herinnering en elke vrolijke lach. Van mensen die nog nooit een golfbaan van dichtbij hebben gezien. Tenzij om erop te werken voor een rijke Westerling die per se wil golfen in de woestijn. Ogen gericht op het kleine balletje, blind voor de pracht van het landschap rondom hem.