Niets moet, niksen mag

Ik gun mezelf regelmatig zo’n dag dat alles mag. Dan doe ik niks dat moet. Ik sta mezelf toe om de ruimte te geven aan dat wat zich wil laten ontvouwen. Dat betekent dat ik mijn brein even iets stiller zet. Althans, dat brein tettert de hele dag wel door, hoor! Maar ik focus me dan vooral op het luisteren naar dat wat elders in mij omhoog borrelt. Dus gedachten zoals: “ O ja, ik moet nog…..” laat ik links liggen. Ik moet namelijk helemaal niks, want het is mijn mag-dag. 

Zo voelde ik vandaag ineens een enorme behoefte aan fruit. En als ik terugkijk: ik nam daar onbeperkt de tijd voor. Ik bedacht niks, het ontstond. Het ging als volgt: 

Ik voel dat ik megazin heb in fruit. Ik pak een watermeloen en die grote bak met deksel. Ik haal de gele snijplank en dat ultrafijne snijmesje tevoorschijn. En zo sta ik dan met veel genoegen een half uur lang fruit te snijden. Want onder het hapklaar maken van die sappige watermeloen hoor ik de mandarijnen roepen en de bosbessen uit de koelkast laten zich ook horen. De bruin geworden, vergeten bananen op de fruitschaal verneem ik ineens ook duidelijk. Daardoor zie ik de avocado en de spinazie ook. En zo produceer ik twee liter smoothie en een schaal vol heerlijk vers gesneden fruit. Daar kan ik de komende dagen wel mee vooruit. Of in ieder geval een etmaal. Dat ligt eraan wat ik nog meer voel opkomen deze dag…..

Ik ben dol geworden op deze fijne mag-dagen die ik soms spontaan toelaat op een dag(-deel) of die ik af en toe heel bewust inplan. Omdat ik voel dat mijn lichaam, mijn brein, mijn ik dat onwijs sterk nodig hebben. Een totale, verfrissende, broodnodige reset. 

En ineens kwamen er net drie woorden boven drijven: ontstaan, verstaan en bestaan. Door het laten ontstaan, kan ik mijn lijf (en het fruit ;-)) beter verstaan en meer (mezelf) zijn, dus bestaan.