Leven volgens de natuurlijke cycli

Leven volgens de natuurlijk cycli en het doorbreken van patronen

Als je naar de natuur kijkt zie je veel patronen en cycli die elkaar keer op keer herhalen. Dat is het mooie en de kracht van de natuur. De seizoenen volgen elkaar op en gaan in elkaar over. Zo komt in de lente alles naar buiten, je voelt dan de opwaartse energie en je ziet de knopjes in de bomen en struiken, planten komen op en het gras begint weer te groeien. Deze periode gaat over in de zomer waarin je een expanderende energie voelt. Alles komt tot volledige bloei en je voelt de natuurlijke zin om dingen te gaan doen en naar buiten te gaan. In de zogenaamde “Indian Summer” merk je de overgang van zomer naar herfst. We genieten van de vruchten van de zomer en de rijke oogst. De oogst laat je zien wat het jaar je heeft gebracht. Planten en bomen verkleuren in alle soorten bruin, rood en geel en de herfst breekt aan. Een periode met een omlaag gerichte energie waarin de bomen hun bladeren loslaten. Daarna breekt de winter aan, een periode van naar binnen kerende energie, waarin alles lijkt te sterven. Maar in werkelijkheid trekt het zich terug in een periode van rust om in de lente weer tot bloei te komen.

Als ik deze cyclus van seizoenen omschrijf zul je denken, ja logisch! En toch merk ik in mijn leven dat dit lang niet zo vanzelfsprekend is voor ons als mensen. Ongeacht het seizoen, of de tijd van de dag, gaan we vaak door. We nemen weinig gas terug om stil te staan. En zoals we uit de natuur kunnen leren is die stilstand, het naar binnen keren, nodig om weer tot volledige bloei te kunnen komen. Ook mij lukt dat niet altijd, waarbij ik me laat (ver)leiden tot het doorgaan in de waan van de dag en niet stil te staan bij mezelf en wat ik nodig heb.

In 2017 heeft een gebeurtenis in mijn leven mijn ogen geopend. Tot die tijd stond ik niet echt stil bij de betekenis van het leven en hoe ik het wilde leven. Die gebeurtenis deed pijn en raakte iets fundamenteels in de kern van mijn wezen. Tegelijkertijd wist ik dat het goed was, dit zou namelijk zorgen voor verandering en het loslaten van oude patronen. Het mooie was dat dit plaatsvond tijdens de Indian Summer van dat jaar en het dwong mij stil te gaan staan en naar binnen te keren tijdens de herfst en de winter. Bij het naar binnen keren wist ik dat de nodige verandering alleen kon plaatsvinden met hulp van buitenaf. Dat betekende niet dat ik de verantwoordelijkheid bij iemand anders wilde neerleggen, maar wel dat ik mensen nodig had die mijn proces begrepen en die me zouden faciliteren in mijn ontdekkingstocht. Ik vond daarin de moed om buiten (mijn) gebaande paden te kijken en te experimenteren. Tijdens een de-armouring healing retraite leerde ik dat ik mijn verdriet mocht doorvoelen, dat mijn emoties er mochten zijn en dat ik in vertrouwen mocht loslaten. Later in een ayahuasca ceremonie leerde ik dat ik alles energie is en dat alles met elkaar samenhangt, dat ik vertrouwen mocht hebben en dat ik oude patronen mocht gaan loslaten. Daarbij moest ik ook denken aan het loslaten van de bladeren in de herfst zodat er ruimte ontstaat voor het nieuwe. Zonder loslaten van oude patronen ontstaat er niets nieuws. Dat is zoiets als telkens hetzelfde blijven doen en een ander resultaat verwachten.

Door de huidige situatie met Corona hebben we tijdens de lente, op een moment dat alles tot bloei komt in opwaartse energie, ineens een extra kans gekregen stil te staan en naar binnen te keren. Mij gaf dit de boodschap dat ik in de winter nog niet voldoende naar binnen was gekeerd en stil had gestaan. Ik voelde daardoor een enorme “call” om me fysiek en energetisch te reinigen. In de Oosterse geneeskunde is de lente de periode van de lever en de galblaas. De lever is ons “chemische fabriekje” dat ons bloed reinigt van afvalstoffen. Daarom is de lente ook een periode van reiniging. Omdat ik al goede ervaringen had met natuur medicijnen heb ik gekozen voor drie Kambo ceremonies gedurende de periode van één maan cyclus. Wat een mooie ervaring waarin ik mezelf heb kunnen overgeven aan wat er is en heb kunnen verbinden met mijn ware ik, die tot mijn verassing iets totaal nieuws liet zien. Bij de laatste Kambo ceremonie zag ik een beeld van mijzelf op een paard, galopperend langs een eindeloze en wonderschone kust. Het paard staat symbool voor het overbruggen van afstanden, zowel fysiek als energetisch. Nu moet je weten dat ik nooit veel gereisd heb en dat ik tot een aantal jaren geleden ook de reis intern nooit maakte. Maar het beeld van mij op het paard voelde voor mij echter zo kloppend dat ik het beeld dat ik van mijzelf had heb losgelaten en dat ik er geen label meer op probeer te plakken. Ik weet dat ik verder wil reizen en wil ontdekken en dat ik daarbij de natuur als leermeester blijf gebruiken. Na deze laatste mooie en waardevolle les heb ik meteen besloten om in november van dit jaar met Nature Quest op Sahara Quest te gaan, een bezinningsreis in Marokko, inclusief een 3-daagse Solo Quest in de Marokkaanse Sahara. Hierbij combineer ik het fysiek reizen op een prachtige manier met een mooie reis naar binnen om weer verder op ontdekkingsreis te gaan!