Telefoonmeditatie

Misschien herken je het wel: je bent je telefoon kwijt en komt tot het besef dat je met de stress die hierdoor ontstaat eigenlijk helemaal niet zo goed mee om kunt gaan. Het overkwam Daan tijdens een wandeling in de natuur. Toch blijft hij genieten en ontdekt dat er aan het verliezen van je telefoon ook heel veel voordelen zitten. Hoe hij dat doet en wat die voordelen zijn lees je in dit verhaal. 

Hoera! We zijn verdwaald! 

Samen met een vriendin check ik een weekend uit van alle drukte van afgelopen week. Als natuurliefhebbers voelen we ons in deze groene omgeving meer dan thuis. Dat gevoel van weg zijn schept rust en maakt ruimte vrij om elkaar beter te leren kennen. Nadat we zijn geïnstalleerd en het kamp voor de nacht hebben opgezet besluiten we de omgeving te gaan verkennen en een wandeling te maken. 

Het is een uur of vijf als we richting de duinen lopen. We wandelen een paar uur achter elkaar, praten over van alles en genieten van de frisse lucht en de omgeving. Het is een prachtig gebied waar de duinen soms echt bergen lijken en je door hun breedte haast het gevoel geven dat je in een woestijn belandt bent. Het glooiende bos, de rijke natuur en aan de top van de heuvels steeds dat uitzicht over zee… 

Tijdens de wandeling spelen we als kinderen en rennen we door de duinvalleien en het bos. We verdwalen een paar keer en op het moment dat wij onze buiken voelen rammelen besluiten we terug te gaan naar de camping om eten te koken. 

Rond negen uur, vlak voor zonsondergang, ontdekken we dat we niet meer precies weten waar de camping ook alweer precies lag. We hebben net een duinpad gevolgd die ons naar het dorpje Groet heeft geleid. Volgens mij hebben we al twee keer door het dorpje gelopen om te kijken aan welke kant we er eigenlijk uit moeten lopen. Hoera! We zijn verdwaald. Ik wil mijn telefoon erbij pakken en grijp in mijn jaszak. Tot mijn verbazing staat de rits open en is er geen telefoon te bekennen. We zijn nu en de weg kwijt en hebben hoogstwaarschijnlijk tijdens het rennen de telefoon verloren…

Sometimes holding on does more damage than letting go.

Tijdelijk ongemak 

Het komt hoe dan ook wel goed, het is allemaal tijdelijk ongemak zeg ik tegen mezelf. Als ik het zo bekijk eigenlijk een prima oefening in zijn met wat is! Ik besluit het verlies van de telefoon zo te benaderen. Wat er vanaf nu gebeurt is een oefening voor mij om vanuit een open gelijkmoedige staat te handelen. Het probleem is nu niet meer dat mijn telefoon weg is, maar enkel nog dat ik weerstand heb tegen dat feit. Ik besluit die weerstand los te laten. Door het toepassen van de juiste ademhaling en bovengenoemde mindset lukt dat mij eigenlijk vrij snel.

Goed, we pakken de telefoon van mijn wandelbuddy en bellen die van mij. Hij gaat over, er wordt niet opgenomen. We spreken een voicemail in, sturen een SMS dat we hem zijn verloren en graag terug willen. We besluiten terug te gaan naar de camping. Gelukkig geeft de gps van mijn wandelbuddy aan dat we daar vlakbij zijn. Op de camping zoeken we het nummer om de pinpassen te blokkeren en maken we wat te eten. Alles in rust. De meeste data is hopelijk wel gesynchroniseerd en de rest zullen we wel zien. 

Nadat het nummer is geblokkeerd kan ik het meer loslaten. We maken in het donker een heerlijk campingmaal en de rest van de avond brengen we buiten voor onze tenten door en praten we over alles. De stress rondom de telefoon lijkt naar de achtergrond te zijn verdwenen en wat er overblijft is een echt gesprek tussen haar en mij. We praten over onze pijn, worstelingen, uitdagingen, verlangens. Over onze dromen en toekomstplannen. We slaan niets over en zijn helemaal in het moment. Mijmerend, terwijl de nacht zich inluidt onder krekelgezang en een prachtige sterrenhemel. Af en toe komt even die telefoon in mijn gedachten, als een mug die probeert te steken, en elke keer kan ik het weer als een oefening in losalten benaderen. Het is inmiddels mijn “telefoonmeditatie” geworden. Iedere keer leg ik hem weer op een denkbeeldig gedachtewolkje en laat ik hem gaan. We gaan slapen en de telefoon berg ik denkbeeldig ergens op. 

Verwachtingen 

De volgende ochtend worden we wakker en zegt mijn wandelbuddy tijdens het ontbijt min of meer nonchalant: “zullen we je telefoon even ophalen?”. We lachen allebei om de zekerheid waarmee ze dit zegt. “Laten we dat doen!” zeg ik en we pakken onze spullen en gaan op weg.

Tijdens het wandelen beseffen we dat het twee verschillende gedachten zijn die je kunt hebben in een situatie als deze. De eerste gedachte is: de telefoon is kwijt en dus niet meer terug te vinden. De tweede gedachte is: de telefoon is ergens en dus gaan we hem ophalen. “it’s in the moment of decision that your destiny is shaped” volgens een welbekende mindset leraar. En zo besluiten we voor gedachte twee te gaan en te geloven dat de telefoon ergens ligt en dat we hem niet kwijt zijn maar dat we hem gewoon even ergens moeten ophalen. Tijdens onze tweede wandeling, over dezelfde paden en langs dezelfde bomen en duinvalleien, zien we na ongeveer een half uur lopen, midden in de duinen, een stuk van de gebaande paden af (haast vredig zou ik willen zeggen), de telefoon in het turquoise hoesje liggen. We stuiven erop af en ploffen neer in het zand en vieren de vondst. We zijn opgelucht dat de telefoon terecht is. Maar bovenal blij  dat het verliezen van mijn telefoon in ons geval voor een hele mooie verdieping in onze vriendschap heeft gezorgd.

(Van het tientje dat nog in het hoesje van de telefoon zat besloten we een drankje te drinken en te proosten op het avontuur dat het verliezen van de telefoon ons schonk)

Proost!