Magie in de woestijn

Interview met Stef Blomberg 

Eind februari vorig jaar schreef Stef Blomberg zich in voor een Sahara Quest. Het idee om even helemaal alleen in stilte te zijn trok haar wel. “Het leek me fantastisch om in een omgeving te zijn zonder prikkels uit de stad. Daarnaast merkte ik al een tijd dat ik meer werd geleefd dan dat ik leefde.” Na haar eerste eendaagse Quest in Bant, besloot ze mee te gaan op een meerdaagse Quest in de Marokkaanse Sahara woestijn.

Hoe bereidde je jezelf voor op de Quest? 

Voordat ik op Quest ging werd het op het werk drukker en drukker. Ik had niet veel tijd om minder te werken. Maar de Quest was zeker iets waar ik de dagen voorafgaand aan dacht. Een dag voor vertrek nam ik vrij van werk om mezelf mentaal voor te bereiden en mijn tas in te pakken.

Waren er dingen waar je vooraf tegen op zag? 

Ik vond het wel degelijk spannend en vroeg me constant af: Hoe zal het zijn zo met mezelf? Welke geest kom ik tegen? Ik ben goed in het onderdrukken van mijn emoties en werkelijke behoeftes. Ik had geen idee wat er op de loer lag als ik opeens oog in oog zou komen te staan met mezelf.

Had je bepaalde verwachtingen vooraf? Zo ja, welke? 

Ik had verwacht dat ik heel veel zou gaan huilen en dat ik veel in gevecht zou zijn met mezelf. Ik dacht dat er mogelijk dingen uit het verleden naar boven zouden komen, omdat ik mezelf toen flink wat dingen heb verweten. Maar dat gebeurde niet.

Hoe was het om daar aan te komen? 

Het vliegveld in Marrakech is supermooi: het voelde als een sprookjesachtige beleving. Omdat ik de taal niet beheers, was ik vanaf het eerste moment aangewezen op iemand die me een beetje de weg zou wijzen. Ik ben gewend om veel dingen zelf te doen en de leiding in eigen hand te nemen, iets waar ik heel trots op ben, echter was ik daar afhankelijk van hulp. Dat was een nieuwe ervaring voor mij.

“Het is zó anders, dat je de dagelijkse sleur wel los moet laten”.

Hoe verliep het moment waarop jullie echt solo gingen? 

Het eerste moment was spannend. Zo’n gevoel van ‘nu gaat het echt gebeuren’. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar de ervaring en vroeg me constant af: gaat het worden zoals ik denk dat het gaat zijn?

Vervolgens nam ik een plekje niet zo ver van het basiskamp af zodat ik me veilig zou voelen als er wat zou gebeuren. Ali zou vanaf het basiskamp namelijk toezicht houden op de deelnemers en het gaf me een rustig gevoel als ik daar niet al te ver vandaan was. Ik begon met het bouwen van een shelter. Zette mijn stokken neer in het zand en legde mijn matras eronder. Na de opbouw was ik moe. Moe van de reis, de nieuwe omgeving en de gesprekken die we onderweg met elkaar hadden gevoerd. Ik merkte dat ik niet gelijk kon toegeven aan de moeheid. Mijn doe-ritme stond kennelijk nog aan.

Hoe ging je om met de invloeden van buitenaf?                                                 

Ik heb geen enkel moment honger gehad en had ook geen last van externe factoren. Ik nam alles waar. Ik was aanwezig, de elementen waren er gewoon. Ik kon alleen maar Zijn. Overdag was de zon wel sterk, maar dan lag ik onder mijn shelter. Ik had geen benul van tijd en daarom werd ik wakker als de zon opkwam en viel ik in slaap als de eerste sterren aan de donkere hemel stonden.

Op dag twee ging het flink waaien. Mijn haringen waarmee ik het doek had vastgezet sprongen eruit en ik moest mijn tent met mijn handen vasthouden. Op een gegeven moment besloot ik hem af te breken. Ik legde al mijn materiaal er bovenop in de hoop dat het ding niet weg zou waaien. Ik ging erop liggen en lag van het een op het andere moment zonder bescherming in het midden van een woestijn. Dat was een rare gewaarwording. Ik besefte me dat ik in de stad gewend ben aan muren en afschermingen. En nu was er helemaal niets. Ik voelde me kwetsbaar en klein vanbinnen. De ervaring deed me realiseren hoe afhankelijk ik als mens eigenlijk ben van muren en andere vormen van bescherming. Door deze ervaring leerde ik meer te vertrouwen op mezelf en mijn natuurlijke omgeving.

Wat ben je tegen gekomen tijdens de Quest? 

Gek genoeg ben ik niet bezig geweest met dingen overdenken. De verwachting dat ik mezelf flink zou tegen komen en mijn duistere kant zou ontmoeten, kwam niet uit. Het was een en al genieten. Ik voelde me van het eerste tot het laatste moment blij. Ik genoot van alles wat er was: de sterren, de warmte, de zon, het niets moeten… Alles klopte gewoon.

Hoe was het om zolang zonder voedsel en luxe te zijn?

Vreemd genoeg heb ik nooit het gevoel gehad dat ik ergens naar verlangde. Ik heb zelfs mijn omgeving niet gemist en zie dat als een goed teken. Oké, als ik een ding moet benoemen dan miste ik af en toe een normaal bed. Maar hé, een beetje afzien maakt deze ervaring juist zo uniek.

Welk moment is je specifiek bij gebleven? 

Het bezoek aan de Nomadenschool. Toen ik in het klasje binnenkwam mocht ik naast twee jongetjes plaats nemen op een veel te kleine schoolbank. Toen ik een van die jongens aan keek, zag ik plots mijn eigen zoon voor me. Ik zag dezelfde worsteling in hem die mijn zoon ook heeft doorgemaakt. Het maakte me verdrietig en tegelijkertijd besefte ik dat ik heel erg open stond voor mijn emoties, meer dan voor de Quest. De Quest heeft ertoe geleid dat ik na drie jaar weer contact heb opgenomen met mijn zoon. Iets wat ik daarvoor nooit en te nimmer had gedurfd.

Wat heeft de natuur jou gespiegeld? 

De natuur spiegelde me de vriendschap met mezelf. Dat ik onderdeel ben van de natuur én de natuur van mij. Dat voelde enorm prettig. Het was fijn om even zonder verplichtingen en verwachtingen te zijn.

Welke inzicht neem je mee naar huis? 

Het inzicht dat ik niet meer wilde wachten op het moment om eindelijk mijn passie voor honden te gaan volgen. Ik heb mijn baan opgezegd en half januari ben ik begonnen aan een nieuwe baan. Die baan is een tijdelijke investering zodat ik ook ruimte schep voor de opbouw van mijn eigen bedrijf. Ik ben een opleiding voor hondentrainer gaan doen, iets wat ik al heel lang voor ogen had.

“Ik voel de Sahara nog in me”. 

Heeft de Quest verandering gemaakt op je dagelijks leven? Zo ja, wat heeft het voor jou veranderd?

Ondanks dat ik alweer een tijd terug ben, merk ik dat de Sahara nog in me zit. Als ik mijn ogen sluit en in mijn hoofd terug ga naar de plek in de woestijn zie ik mezelf nog op de kijkduin zitten met de dromedarissen voor me. Het geeft me een heel fijn en rustig gevoel van binnen. Naast de rust, merk ik dat ik mezelf veel minder snel opwind over kleine dingen.

Ook zorg ik voor meer stilte om me heen. Zo deed ik vroeger bijvoorbeeld de radio aan in de auto, tegenwoordig maak ik het stil. Ik plan meer dagen met mezelf in en probeer de rust op te zoeken in dingen die ik doe.

Waarom zou je het anderen aanraden om mee te gaan op Quest?

Omdat ik iedereen een ervaring gun om even niets te hebben en niets te moeten. Wij denken dat we van alles nodig hebben om gelukkig en tevreden te zijn, maar juist door niets te hebben kom je erachter dat veel van die dingen die je denkt nodig te hebben, overbodige ballast zijn. Onze spullen en onze werkzaamheden maken ons gevangen in ons hoofd, waardoor we niet meer in staat zijn echt te voelen. De Quest maakt dat je daar even los van komt.