Vier dagen solo in de natuur

Een week voor de Nature Quest begon ik met het aanpassen van mijn eetpatroon. Geen vlees, kleinere porties, minder suikers, zoveel mogelijk groen en geen alcohol. De eerste twee dagen vond ik dit erg moeilijk. Ik dacht steeds aan eten en dan met name aan salamipizza’s. De twee dagen erna ging het makkelijker. Ik liep vrolijk door de supermarkt om wat extra groente en fruit te halen, waarbij het me opviel dat veel mensen pizza’s in hun karretje hadden liggen. Waren dat nou allemaal salamipizza’s? De laatste dag thuis voor mijn vertrek naar Bant vond ik het zelfs makkelijk. Ik was er duidelijk klaar voor.

In de middag kwam ik aan in Bant. Na het opbouwen van het basiskamp viel de avond. We namen plaats rondom het kampvuur waar een paar flessen wijn en Franse kazen de twijfel opnieuw toe deden slaan. Uiteindelijk wonnen het papieren bekertje wijn en de kaas het van mijn goede voorbereiding. Het voelde alsof ik wilde vieren dat ik op het punt stond iets geweldigs te doen. Een beetje rozig van dat bekertje rode wijn op een beperkt gevulde maag, ben ik mijn slaapzak ingerold.

Start

De dag begint vroeg. Met een licht ontbijtje en kop thee uit een emmer van boven het vuur, word ik wakker. In de ochtend arriveren in een paar uur tijd 750 eerstejaars deelnemers. Aan ons de taak om ze de weg te wijzen naar het basiskamp. 
Na lunchtijd arriveerden ook de 72 tweedejaars. Dezelfde groep mensen die samen met mij op 4-daagse Quest gaan. De kriebels beginnen te komen.

Wanneer het programma begint splitsen we op in groepjes van negen. Met de talking stick delen we met elkaar wat we achter willen laten en spreken onze intentie uit. Ik neem afscheid van Paul en Lieke en voel een mix van focus, zin en zenuwen.

Langzaam lopend (en zachtjes huilend) door een haag van 750 eerstejaars die, op een overweldigende manier, in volledige stilte met één hand omhoog in de lucht hun support aan ons tonen, starten we onze tocht naar het bos. De Nature Quest is begonnen!

Mijn backpack is zwaar en doet pijn aan mijn schouders. En die negen liter water in mijn boodschappentas maken het er niet makkelijker op. Ik voel nu wel dat ik vandaag lang op die parkeerplaats heb gestaan en vraag me af wanneer ik eigenlijk voor het laatst gedronken heb. In de kleine groep van negen splitsen we op in drietallen. We gaan opzoek naar een plek. Mijn eerste keuze blijkt bezet. Ik zoek verder naar een nieuwe plek.

‘Als je de Nature Quest ziet als het leven zelf geeft het je heel veel informatie.’

Donderdag & Vrijdag

De zon staat laag en ik hang mijn tarp op, matje eronder, spullen erbij, klaar. Het is donderdagnacht, een koude nacht. Ik lig in een slaapzak van mijn moeder uit de Himalaya, maar ik doe duidelijk iets verkeerd wat betreft het laagjes-systeem.

Vrijdagochtend word ik wakker met pijn in mijn hele lijf. De zon schijnt eventjes en die tijd gebruik ik om met takken een cirkel om mijn tarp te maken en wat binnen die cirkel rond te stiefelen. Al snel verdwijnt de zon, trekt de wind op en komt de regen. Ik merk dat de spierpijn na mijn klusje rond mijn tarp toegenomen is en voel me eigenlijk helemaal niet oké. 
Vermoedelijk is dit de reactie van mijn lijf op het minderen van de afgelopen dagen en de intensieve dag van gister. Ik heb overal spierpijn. Ik kruip in mijn slaapzak en trek de fleece dekens over mij heen. Wind, regen, kou en spierpijn. Die vrijdag ben ik mijn slaapzak niet meer uit geweest. Ik voel me ziek. Ik denk: als deze dag voorbij is, schijnt morgen de zon.

Zaterdag

Inderdaad: de zon schijnt! Ik kruip onder m’n tarp vandaan, voel een head-rush en besef me dat ik sinds donderdagavond slechts één liter water op heb. Ik pak een fles water aangelengd met citroenen en ahornsiroop en leg mijn matje naast mijn tarp. Languit met mijn drankje en met mijn gezicht in de zon begin ik mijn dag.

Het is een heerlijke dag. Mijn matje volgt de zon, ik blijf hem verplaatsen. De bomen, de boterbloempjes, de beestjes, de ganzen en de zwanen zijn er allemaal. Met mijn ogen dicht neem ik alle dierengeluiden in mij op. Voor de zoveelste keer hoor ik de koekoek en ik denk: ‘ik zou het nou wel eens leuk vinden als die wilde paarden langskomen.’ Geloof het of niet, maar ik doe mijn ogen open en ze staan er; van blijdschap spring ik op en ervaar een flash back naar mijn ontmoeting met de hertjes vorig jaar.

‘Er valt van elke mier nog verrekte veel te leren.’

Alles komt tot rust

De paarden komen die dag nog een paar keer langs, in wisselende samenstelling van groep. Ik geniet. Ik heb geen honger, voel geen angst en geen verveling. Alles wat er in mij op komt is rust, vertraging, stilte. Zoals Henrik van Nature Quest zegt: ‘van reageren naar observeren.’

Als de avond valt loop ik rondjes om mijn tarp om straks warm mijn slaapzak in te kunnen gaan. Ik val in slaap, maar ben nog voor de zon echt onder is alweer wakker. En dus kijk ik vanonder mijn tarp naar de roze lucht.

Na wederom een koude nacht sta ik zondag heel vroeg (denk ik) op, leg mijn matje aan het water en breng de ochtend in de zon door. Mijn spierpijn is helemaal verdwenen, ik voel me licht, maar nog steeds geen verlangen naar eten of afleiding. En weer denk ik aan Henrik’s woorden: ‘zijn met wat is.’

Overgave

Ik deed mee aan de Quest om mijn controle achter te laten plus mijn behoefte om houvast te creëren. Dit is mij gelukt. Ik heb mij volledig kunnen overgeven aan de natuur, aan mijn plek en aan de Quest. Alle ontberingen (angst, honger, verveling) vonden plaats in m’n hoofd al voordat de Nature Quest begon. Niets daarvan bleek waar. Er is zelfs geen salamipizza voorbij gekomen. En wat wel kwam (pijn, kou) was op dat moment helemaal niet erg. Ik wilde vertragen en ik ben vertraagd. En ik heb mij geen seconde verveeld. Geen bootcamp. Geen yoga. Geen (bewuste) meditatie of Reiki. Niets.

Geen plan voor een volgende stap wat betreft de zoektocht naar een baan; de volgende stap is net geweest en de nieuwe volgende stap dient zich vanzelf weer aan.

Met een hele grote glimlach van trots geniet ik die ochtend intens van alles wat er om me heen (niet) gebeurd. Wanneer de zon hoog staat en de wilde paarden met zeven tegelijk naar mij toe komen en rond mijn onderkomen snuffelen hoor ik van de andere kant “wow” en “wat mooi”. Ik draai me om, zie de coach en weet dat het afgelopen is. Wat een timing, wat een afscheid. Dit ga ik mijn leven lang niet vergeten.

The day after

Een dag na mijn solo 4-daagse, komt beter binnen wat ik heb ervaren en raakt het me nog meer. De echte inzichten zullen zich de komende tijd vormen. Maar dat ik hier heel veel uit ga halen, dat staat vast. Op die dag staat Eddie Vedder op repeat.